Dit jaar viert de Haaksbergse Schutterij haar honderdjarig bestaan. Op 1 september zal het precies een eeuw geleden zijn dat de vereniging werd opgericht. Hoewel het oude archief van de vereniging verloren is gegaan, willen we toch even stilstaan bij dit bijzondere jubileum. Het vogelschieten werd voor het eerst beoefend in 1851 en is sindsdien uitgegroeid tot een traditie, een jaarlijks terugkerend festijn voor de schutters. Om dit volksgebruik extra glans te geven, dragen de functionarissen die een belangrijke rol spelen prachtige uniformen. De trotse commandant rijdt altijd voorop, gezeten op een paard in een kleurrijk kolonelsuniform. Jarenlang bekleedde de heer A. te Hoopen deze functie, maar tegenwoordig is de heer B. Hietbrink kolonel. Achter de kolonel volgen de schutters te paard, gevolgd door de tamboer-maître die jonglerend met zijn staf voor het muziekcorps uitdanst. De bestuurskoets volgt de muzikanten, en ten slotte komen de schutters in witte broeken, voorafgegaan door hun kapitein met getrokken sabel.
Op de dag van het feest trekken de schutters ’s ochtends om acht uur uit. Ze dragen de prachtig versierde houten vogel met zich mee, en in hun midden loopt trots de schutterskoning van het voorgaande jaar. Het vogelschieten vond vroeger plaats op het landgoed “Het Raa”, gelegen aan de Hengeloseweg. Talloze keren weerklonk daar het zware knallen van de Beaumont-geweren door de bossen. Later moest er naar een ander terrein worden uitgekeken, en uiteindelijk viel de keuze op het Volkspark “Scholtenhagen”. Na het schuttersfeest volgt de traditionele optocht door de straten van Haaksbergen. Vroeger werd er halt gehouden bij het huis van de burgemeester, maar tegenwoordig gebeurt dit bij het gemeentehuis. De muziek speelt het “Wien Neerlands Bloed”, het vaandel wordt gezwaaid, en daarmee behoort weer een schuttersfeest tot het verleden, afgezien van het schuttersbal waar ook de prijzen worden uitgereikt.
In vroegere jaren had de Haaksbergse Schutterij een prachtig vaandel, maar helaas ging dit verloren bij een brand in 1923. Op 6 september 1922 kende het feest een tragisch einde. Het schieten was voorbij en zoals gebruikelijk kregen de prijswinnaars een geweer op hun schouder, met een deel van de vogel eraan bevestigd. Onderweg naar het dorp raakte zo’n attribuut los van het geweer van een van de winnaars. De man probeerde het weer aan zijn geweer vast te maken, toen plotseling een zware knal klonk. Het geweer bleek nog geladen te zijn – de kogel doorboorde het lichaam van de vaandeldrager G.A. Wissink, die enkele uren later overleed. Een andere schutter werd geraakt in zijn arm. Sindsdien zijn er speciale veiligheidsmaatregelen genomen die strikt moeten worden nageleefd. Het vogelschieten, een oud volksgebruik, heeft zich in Haaksbergen na honderd jaar weten te handhaven. Moge de jongere generaties het in ere houden.
